Ik werkte in een administratieve functie die niet meer bij me paste. Het lukte me steeds minder goed om me te kunnen concentreren op mijn werk. Ik probeerde thuis en op het werk alles zo goed mogelijk te doen maar eigenlijk was ik opgebrand. Uitgeput. Ik kon op mijn werk nog wel een masker opzetten maar thuis lukte dat niet. Met als gevolg dat ik steeds vaker chagrijnig was en uit mijn slof schoot om niks. Om me de dag erna weer naar mijn werk te slepen.
Het keerpunt kwam op een herdenking van een jonge man die in de bloei van zijn leven was overleden. Uit alle verhalen bleek dat hij echt geleefd had. Er alles had uitgehaald wat hij wilde. Hij had een duidelijke stempel achtergelaten op Aarde. Indruk gemaakt op vele mensen om hem heen. Had ik dat ook vroeg ik me af. Had ik echt gedaan wat mij gelukkig maakte? Het antwoord daarop was helaas nee. Ik voelde me ver van mezelf af staan, constant moe, alleen maar aan het voldoen aan verwachtingen van anderen.
Ik kwam tot het besef dat dit niet langer zo kon. Ik wilde een leuke, vitale moeder zijn. Ik meldde me ziek en kwam thuis. Waarbij ik dacht dat een paar weken rust me er wel bovenop zouden helpen.
Ik kwam thuis in de eerste lockdown. Dat betekende geen school, geen clubjes, geen verplichtingen. Geen klok. Ik heb 3 kinderen die natuurlijk thuis les moesten hebben. Kinderen (en volwassenen ook trouwens) hebben een natuurlijke behoefte aan structuur. Niet in de laatste plaats omdat mijn oudste sowieso ASS (hij heeft een lichte vorm van autisme) heeft. Ik ben met hen daarom een schema gaan opstellen. Het hebben van geen klok heeft als voordeel dat je je eigen tijd kunt indelen. En ik ben een avondmens, geen ochtendmens. Onze dag begon daarom niet om 7u maar om 8.30u. Rustig opstaan, ontbijten samen, schoolwerk maken, lunchen, wandelen met de hond en dan mochten de kinderen iets voor zichzelf kiezen. Gevolgd door avondeten, samen op de bank en op tijd naar bed. Het klinkt heel gewoon en basaal maar dit schema heeft mij uit mijn diepe vermoeidheid gehaald. Even geen verwachtingen behalve er ZIJN.
En na een paar weken voelde ik me lichamelijk al beter. Ik merkte alleen dat ik geestelijk steeds meer paniek voelde om te gaan werken. De huisarts zei dat ik overspannen was, de officiële diagnose Burn-Out bestaat schijnbaar niet. Door het zelf zoeken naar informatie kwam ik bij burn-out uit. Van de praktijkbegeleider werd ik doorverwezen naar een psycholoog aangezien mijn oorsprong van het probleem lag bij geen nee durven zeggen, kiezen voor de lieve vrede, niet voor mezelf opkomen. Wat het probleem van veel burn-outs is overigens.
Het heeft me maanden gekost om hier voor mezelf een duidelijk beeld in te scheppen; wat wil ik? Wat heb ik nodig? Waar word ik gelukkig van? En wie ben ik? Zonder dat ik de verwachtingen van anderen hierop los liet en alleen vanuit mij keek.
Ik had mijn hang naar spiritualiteit al een tijdje onder het karpet gestopt. Maar ik ging wel naar een natuurgeneeskundig therapeute omdat dat voor mij werkte. Ik merkte dat mijn behoefte aan bezinning toenam. Ik begon met meditatie, schrijven in een dagboek, orakel- en tarotkaarten leggen. Ik ontdekte dat ik contact kon maken met de lichtwereld. Dat er boodschappen in mijn schilderijen zaten. Boodschappen in mijn schrijven. Hier werd en word ik gelukkig van!
Ik ben ooit opgeleid tot beeldend therapeut. En door omstandigheden ben ik een andere richting in geslagen. Ik denk echter dat de reis naar dit punt voor mij nodig was om een juiste therapeut te zijn. Authentiek en oprecht met veel levenservaring.
Ik heb daarom besloten om datgene wat mij mij maakt in te zetten voor andere mensen die zichzelf een beetje kwijt zijn. Burn-out. Ik help je bij het vinden van je weg. Door middel van kaarten, meditatie, schilderen, knippen en plakken. Met je praten, sparren en spiegelen. Door er voor je te zijn!